Descuento:
-5%Antes:
Despues:
13,30 €LuÃs, ou don LuÃs agora, pasaba moitas horas escoitando a voz, as mil voces, os cen ou os cen mil bicos de Catulo, a chuvia sobre Compostela, a pedra do seu destino, a súa cova, o diluvio de Ovidio no seu Metamorphoseon. Don LuÃs, hogano vello e só, deixaba ás veces que a súa mente saÃse á rúa coma unha ave descoñecida e branca que voaba por riba dos tellados e dos cabalos de pedra entre a chuvia e apousaba no alto da torre das campás do Obradoiro, a da dereita. Logo, outra ave moura, apousaba no alto da torre da carraca, a da esquerda. Miraban ambas a lonxanÃa, logo unha para a outra. Despois voaban cara si fundÃndose nunha soa, non se sabe se branca se negra, e desaparecÃa batendo as ás en dirección ó cemiterio de Boisaca, onde descansaba Rosa.
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
-5%
